Whitesnake en Adje Vandenberg in Enschede

Wat een gitaargeweld was er te beleven in het muziekcentrum in Enschede! Onder leiding van David Coverdale, één van de grootste rockzangers uit de muziekgeschiedenis, was het genieten met geweldig gitaarwerk van Doug Aldrich, Reb Beach en het gastoptreden van onze eigen Adje Vandenberg! Jawel, Whitesnake stond als vanouds te rocken, alsof de ‘poedelrock’ van de jaren tachtig nooit is weggeweest. Oké dan, het permanent in de wilde haren is in de loop van de jaren iets minder geworden 😉 Maar zonder gekheid; het was een fantastisch optreden dat alle verwachtingen overtrof! Een kort verslag van de avond en meer…

 

Er stond al een redelijke menigte te wachten voor de deur toen deze iets na 19:00 openging. Een mengelmoes van met name dertigers en veertigers, maar ook een flink aantal jongere mensen, die dit bijzondere optreden kwamen bijwonen. Whitesnake is dan ook een band met een rijke historie en nog steeds populair onder rockers en gitaristen.

 

Whitesnake is in 1977 als een soloproject opgericht door David Coverdale nadat Deep Purple, waarin hij drie jaar lang had gezongen, uit elkaar was gegaan. Whitesnake staat eigenlijk gelijk aan David Coverdale. Hij is de enige constante factor in de band, ondanks dat deze met periodes is gestopt en weer is doorgestart. Vele grote gitaristen mochten bij Whitesnake spelen al dan niet door omstandigheden. Bekijk eens het bijzondere rijtje namen: Micky Moody, John Sykes, Ad van den Berg, Steve Vai, Doug Aldrich en Reb Beach.

 

The Answer in het voorprogramma

Het voorprogramma werd ingevuld door de Ierse rockband ‘The Answer’. Een goede zeer strakke band die een combinatie tussen britpop en hardrock liet horen. De afwisseling van ‘recht toe recht aan’ ritmes en melodieën met virtuoze gitaarsolo’s gaf de band iets bijzonders. Al leek het alsof de bassist en drummer extra hard moesten werken om hun bezoekje aan de plaatselijke coffeeshop te verwerken. Ze keken namelijk nogal stoned en gingen af en toe erg lomp tekeer op hun instrument 😉 . Ironisch was in elk geval het ZZ-Top shirt dat de drummer droeg! Al met al een goede strakke band en een zeer waardig voorprogramma van Whitesnake.

 

Na The Answer was het wachten op de hoofdact! De doeken gingen van het drumstel en de versterkers af en er kwam een veelbelovende podiumopstelling onder vandaan: zeven Marshall gitaarversterkers met per versterker twee grote speakerkasten. Vier doorgeluste versterkers voor Doug en drie voor Reb. Maar vooral de kerstverlichting, de kerstboom en de kerstengelen waren prachtig!

 

David Coverdale

Oprichter en constante Whitesnake factor David Coverdale heeft in zijn muzikale carrière veel vrienden en vijanden gemaakt. In zijn Deep Purple tijd had hij al snel ruzie met Ritchie Blackmore (die vervolgens vertrok en Rainbow oprichtte), maar ook sinds de oprichting van Whitesnake heeft hij veel muzikanten versleten. Boven alles staat in elk geval dat hij een geweldige rockzanger is met een groot bereik, warme stem en fantastische uithalen. En dat liet hij gisteren ook vaak horen.

 

Als je niet beter zou weten dan zou David geen zestig jaar inschatten. Maar dat is hij onlangs wel geworden! Een respectabele leeftijd voor iemand die praat en doet alsof hij nog steeds in zijn twintiger jaren leeft. Wellicht is het inherent aan een rockartiest. Of is het juist het willen voldoen aan het verwachtingsplaatje van de (ook ouder wordende) fans? Vanaf twee meter afstand verklappen een onnatuurlijk stijve bovenlip en een rij hagelwitte tanden die op de millimeter nauwkeurig recht staan in elk geval veel. Niet om iets af te doen aan zijn zangkwaliteiten, maar het objectieve totaalplaatje is ‘lekker fout’. Vooral zijn schunnige taalgebruik met een deftig en beleefd Yorkshire accent blijft een grappig combinatie. En al helemaal met half ontbloot bovenlijf.

 

Coverdale had duidelijk plezier in de show en had ook veel interactie met het (vrouwelijke gedeelte van het) publiek. Tot twee keer toe heeft hij a capella een couplet gezongen op verzoek van dames vooraan bij het podium. Dat deed hij erg leuk en goed! David maakte zijn faam meer dan waar als zanger binnen de rockmuziek, al heeft hij altijd een neiging naar de blues gehad en zijn die invloeden ook goed te horen.

 

Doug Aldrich en Reb Beach

Doug Aldrich (van o.a. Dio) en Reb Beach (van o.a. Winger) zijn twee fantastisch goede gitaristen die de historie van Whitesnake goed kunnen neerzetten. Het merendeel van de nummers die live gespeeld worden zijn nummers uit de hoogtijdagen van Whitesnake. En dat zijn de jaren tachtig. Hun albums ‘1987’ en ‘Slip of the tongue’ zijn daarbij ongeëvenaard en zouden bij elke rock liefhebber bekend moeten zijn. Niet onbelangrijk is het gitaarwerk op deze albums.

 

John Sykes (voorheen o.a. Thin Lizzy en daarna o.a. Blue Murder) was de grote gitarist op het album ‘1987’. Sykes is uniek voor wat betreft zijn melodieuze solo’s en met name zijn direct herkenbare vibrato. Overigens kan hij ook nog eens geweldig zingen. Wegens ziekte van Coverdale, geruchtmakende wanbetalingen en muzikale meningsverschillen, liep het tegen het einde van de opnames van het album mis. Coverdale zat zonder band en vond in Adje Vandenberg een vervangend gitarist. Vandenberg heeft uiteindelijk alleen nog de heropname van ‘Here I go Again’ nog ingespeeld. Het album werd een groot succes en Adrian (‘Adje’) mocht mee op tournee!

 

Coverdale en Vandenberg schreven daarna de nummers voor het volgende Whitesnake album ‘Slip of the tongue’. Door een polsblessure kon Vandenberg de opnames niet inspelen. Coverdale vroeg daarom Steve Vai om dit te doen en gaf hem daarbij alle muzikale vrijheid. Vai kwam terug met wel 24 verschillende sporen aan gitaaropnames, de één nog fantastischer dan de ander. Het was te briljant om niet te gebruiken maar het was ook volledig anders dan Coverdale en Vandenberg eigenlijk voor het album in gedachten hadden. De bluesy rocksound die men wilde neerzetten was net even iets anders geworden, maar dan wel extreem goed. Vandenberg en Vai zijn nooit elkaars vrienden geworden gezien hun muzikale verschillen, maar hebben samen in de periode daarna zeer succesvol op het podium gestaan.

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=EJ1u9FdKJTE[/youtube]

 

 

Het mooie aan Doug Aldrich en Reb Beach is dat het twee virtuozen zijn die eigenlijk heel verschillend zijn als gitarist. Aldrich is perfect voor John Sykes achtige partijen en Beach is perfect voor Steve Vai achtige partijen. Doug kan bijna blind op zijn gitaar spelen. Veel soleerwerk met tremolo’s (hammer on’s en pull off’s) en vloeiende virtuoze stukken. Reb is meer van de technische snelle riffs en het betere tapping werk. De combinatie van de twee is daarom geweldig voor het repertoire van Whitesnake.

 

Overigens speelt Doug met standaard Jim Dunlop Tortex plectums van 1 millimeter dikte. Waarmee Reb speelt weet ik niet (zo’n lange armen heb ik niet )

 

Adje Vandenberg

Ad is samen met Jan Akkerman internationaal gezien waarschijnlijk als gitarist onze grootste trots. En dan beschouw ik Edward van Halen uiteraard even niet als Nederlander, ondanks dat hij in ons kikkerlandje is geboren. Vandenberg is uniek voor wat betreft zijn stijl. Hij heeft zijn eigen manier van spelen en een Vandenberg solo is ook goed te herkennen door een typische samenloop van melodieën. Kenners van de oudere Vandenberg nummers zullen dit zeker beamen.

 

Adje heeft nooit echt een stempel op Whitesnake kunnen drukken als gitarist, maar wel als songwriter zoals al is genoemd. Het ‘Restless Heart’ album was eigenlijk een soloproject van Coverdale, maar is uiteindelijk toch onder de Whitesnake naam uitgebracht. Het zelfde geldt voor het akoestische ‘Starkers in Tokyo’, waarbij twee mannen en één gitaar de Japanners laten genieten. Vandenberg op een akoestische gitaar is per definitie eigenlijk al goed.

 

Adje speelt als Whitesnake weer eens het land aandoet, meestal een paar nummertjes mee. En ook gisteren was dat het geval, voor het eerst in zijn thuisbasis Enschede. En eerlijk is eerlijk, het zag er een beetje onwennig uit. Adje was ook niet geheel in zijn rol had ik het idee. Na een paar nummers kwam hij wat meer los, maar bleef zich toch een beetje als een verlegen en bescheiden jongetje dat een paar nummers mee mocht doen op de achtergrond begeven. En daar deed hij zichzelf en het publiek denk ik tekort mee. Ad vindt zichzelf in eerste instantie een kunstenaar en schilder en heeft ook in een ver verleden de kunstacademie afgerond. Het gitaar spelen werd echter een uit de hand gelopen hobby. Zijn witte schoenen die nog helemaal onder de roze verf zaten, waren denk ik tekenend voor wie Adrian Vandenberg is. Evenals het keurig het plectrum tussen de snaren opbergen na afloop van het spelen. Het was een groot contrast naast een podiumbeest als Aldrich die overigens heel veel respect voor Vandenberg uitstraalde. Doug probeerde Adje voortdurend uit de tent te lokken om een solo te geven en los te gaan, maar daar werd helaas geen gehoor aan gegeven. Maar het was geweldig om deze Nederlandse gitaarlegende op het podium te zien samen met zijn oude vriend Coverdale!

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=QBGN7ZwLbk8[/youtube]

 

Overigens speelde Ad op zijn Aristides 010 gitaar. Een soort van wetenschappelijk ontworpen en gebouwde kunststof gitaar welke dezelfde materiaal structuur en klank eigenschappen heeft als hout. Alleen dan een betere sustain en uiteraard een stuk lichter. Adje is overigens bezig met het maken van nieuwe nummers en het gerucht gaat dat hij volgend jaar weer gaat toeren.

 

De hoogtepunten

Er werd veel gespeeld, lang gespeeld en met veel lol gespeeld. Een aantal leuke momenten deed zich voor, die duidelijk aangeven hoe de sfeer was. Tijdens het voorstellen van de band gingen ze spontaan nummers inzetten zoals Fire (Hendrix), Sunshine of your love (Cream), Rock this way (Aerosmith) of Eye of the Tiger (Survivor). Of het helemaal geïmproviseerd was is natuurlijk altijd de vraag, maar het leek in elk geval wel zo. Bij het inzetten van de eerste zin van ‘Is this Love’ onderbrak Coverdale de band die zichtbaar verbaasd was dat dit gebeurde. Hij vroeg vervolgens aan het publiek wat zijn tekst ook al weer was. Tja….”I should have known better…”. Als toegift van de toegift gingen ze het publiek a capella een fijne kerst toezingen. Dat waren ze met al die kerstverlichting en engelen op het podium ook wel bijna verplicht. Doug gaf daarna één van zijn Gibson Les Paul’s aan iemand vooraan in het publiek. Helaas voor deze fan werd deze binnen tien seconden weer teruggevorderd door iemand van de crew. Maar toch leuk!

 

 

 

Het mooiste gebeurde eigenlijk nadat de lampen al aan waren gegaan. De bassist (Michael Devin) kwam met zijn fotocamera terug om nog even een foto van het publiek te nemen. Vervolgens werd hij meerdere malen door met name Doug Aldrich ‘aangevallen’ om hem zo te hinderen zodat hij geen foto kon maken. Als twee kleine jongens lagen ze letterlijk te worstelen op het podium. Erg lachen en het gaf een duidelijk beeld van de sfeer die er hing bij de band en het publiek!

 

Het was een memorabele avond met veel ironie maar ook heel veel muzikaliteit, vooral als je van scheurende gitaren en spetterende solo’s houdt! Weer eentje om in te lijsten!