Tapping is een techniek waarbij de rechterhand (voor rechtshandige gitaristen) het fretboard aanslaat (het maken van een ‘tap’), meestal als een hammer-on gevolgd door een pull-off. Het is dus legato techniek welke je in staat stelt om enerzijds met meer vingers te spelen en anderzijds om noten te laten klinken die normaal gesproken buiten het bereik van de gitarist zijn speel-hand liggen.

Het tappen gebeurt meestal met één vinger of enkele vingers, maar kan ook met twee handen tegelijk gedaan worden. Tapping vergt sowieso een goede coordinatie tussen de linker en de rechterhand, omdat de getapte noten moeten aansluiten bij wat de andere hand reeds speelt.

Naast het tappen met de vingers bestaat ook de mogelijkheid om te tappen met het plectrum. Dit heet plectrum-tapping. Het geeft een iets ander geluid en komt dicht in de buurt van de trill techniek, alleen dat middels een tappende plectrum.

De herkomst van tapping is uit de klassieke muziek. Paganinni gebruikt al soortgelijke technieken op de viool. In de jaren ’60 heeft jazz gitarist Emmett Chapman het twee handig tappen naar een nieuwe niveau gebracht en heeft later een 9 snarige gitaar speciaal voor het tappen in het leven geroepen, de ‘Chapman stick’. Hij is een groot inspirator geweest voor Steve Lynch en Jennifer Batten.

Tapping werd al door vele bekende gitaristen toegepast, maar het is pas echt populair geworden toen Eddie van Halen in 1978 met het nummer “Eruption” kwam. Dit heeft het rock en heavy-metal gitaarspel van de jaren ’80 compleet op zijn kop gezet.

Ook op de basgitaar zijn er gitaristen die veel twee handige tapping technieken toepassen, zoals Jaco Pastorius, Billy Sheehan en Stuart Hamm om maar eens een paar grootheden te noemen.