Een flanger is een effect waarbij dezelfde geluidssignalen tegelijkertijd te horen zijn met een kleine delay (vertraging) ertussen. Hierbij is de lengte van de vertraging (de delay) variabel, zodat het tijdsverschil tussen de geluidssignalen geleidelijk langer en korter wordt (in milliseconden). Dit creëert een bijzonder effect dat doet denken aan een ronddraaiend geluid. Sommige mensen karakteriseren het als het geluid van een straaljager.

Het flanger effect (ook wel Flanging) is ontstaan in de jaren 60. Men nam muziek op band op en speelde het vervolgens op twee bandrecorders simultaan af. Doordat het afspelen van twee analoge bandrecorders niet altijd gelijk gaat ontstond er het flanging effect. De naam flanger is afkomstig van de zijkant (de ‘flange’) van de de recorders. Als je namelijk op de zijkant van één van de bandrecorders drukte dan vertraagde je het afspelen ervan, zodat het effect ontstond.

De meeste flanger effecten hebben de mogelijkheid om het uitgang-signaal weer als ingang-signaal te gebruiken. Het gitaargeluid doorloopt dan eigenlijk meerdere malen de effect-module, waardoor er extra dimensie kan ontstaan in de vorm van een feedback (resonantie). Het effect wordt meestal na vervormende effecten zoals distortion of overdrive geplaatst.

Het was John Lennon die de term ‘Flanging’ verzon. En Jimi Hendrix was de eerste beroemde gitarist die het flanger effect gebruikte voor gitaar.