De elektrische gitaar dank zijn naam aan de ‘elektromagnetische elementen’ die zich onder de snaren bevinden om zo het geluid van de gitaar via een versterker te kunnen laten horen. De functie van de klankkast vervalt hier als het ware voor het grootste gedeelte mee. De trillingen van de snaren worden door de elementen opgepikt. Doordat een element een spoel is met een magnetische veld, kan de verstoring van dit veld (door het trillen van de snaren) omgezet worden in een elektrisch signaal. Een versterker zet dit signaal vervolgens om in geluid. De gitaar is ontstaan in de jaren ’30 van de vorige eeuw waarbij Rickenbacker eigenlijk de eerste echte fabrikant was. De elektrische gitaar werd op dat moment voornamelijk gebruikt voor Jazz. In de jaren ’40 volgde Gibson en in de jaren ’50 Fender. Vandaag de dag zijn er ontzettend veel verschillende merken en modellen. Omdat de klankkast (of body) bij elektrische gitaren minder van belang is voor het geluid, komen er veel verschillende vormen en modellen voor. Een andere karakteristiek van een elektrische gitaar is de mogelijkheid voor een tremolo. Dit is een ‘pook’ of ‘arm’ die aan de brug vastzit en waarmee je vibraties kunt maken. Iets wat bij een akoestische gitaar niet mogelijk is om dat daar juist zoveel mogelijk trillingen moeten worden overgebracht van de snaren naar het bovenblad. Daar waar het hout en de constructie bij een akoestische gitaar het geluid bepaalt, is dat bij elektrische gitaren voor het grootste gedeelte het soort en type elementen dat gebruikt wordt. Uiteraard wordt ook veel van het geluid bepaald door het gebruik van eventuele effecten en door de versterker.