Blues gitaar is ontstaan in Amerika in de Mississippi delta ongeveer rond 1920. Robert Johnson is een van de grondleggers en de muziek typeerde zich door eenvoud en een langzaam tempo. Vaak werd er met een zelf gemaakte slide van een mes of een flessenhals gespeeld. Het was ook veel improvisatie. In de jaren ’40 kreeg de gitaar een rol in de ritme-sectie van big-bands. Deze stroming heeft zich verder door ontwikkeld tot een stijl die vandaag de dag R&B heet.

Na de tweede wereldoorlog reisde de muziek naar Chicago en onderging een enorme ontwikkeling. Muddy Waters  was één van de gitaristen die van Mississippi naar Chicago verhuisde en was ook een van de eersten die de blues op een elektrische gitaar ging spelen. De blues ontwikkelde zich in bandvorm, met drums, bas en een harmomica. B.B. King was de eerste blues gitarist die zonder slide ging spelen. In die tijd kwamen ook andere gitaristen, zoals John Lee Hooker, met de zogenaamde California blues aanzetten wat een iets ´gladdere´ of ´geliktere´ bluesvariant was.

In de jaren ´60, een periode waar een muzikale revolutie plaatvondt, kwam er meer interesse voor de blues bij de blanke bevolking. Bands als Fleedwood Mac en de Rolling Stones gingen bluesnummers en bluesinvloeden in hun repertoire opnemen wat eind jaren ´60 weer grote invloed had op iconen als Jimi Hendrix en Janis Joplin.

In de jaren ´80 was het met name Stevie Ray Vaughan die met de zogenaamde Texas blues alles naar een ander niveau bracht met veel meer invloeden vanuit de ´West side style of Chicago blues´ (blues waarin de versterkte gitaar een hoofdrol innam, zoals bij Albert King en Buddy Guy). En ook Eric Clapton bleef in deze periode redelijk trouw aan de blues.

De nieuwe generatie blues spelers gebruiken het beste uit alle voorgaande generaties. Gitaristen als bijvoorbeeld Robert Cray, Walter Trout en Robben Ford hebben grote invloeden gehad op de recente historie van de blues muziek, zonder dat de blues als stijl heel veel is veranderd.