In de jaren ’90 ontstond er een stroming die zich afzette tegen de perfect geproduceerde en vercommercialiseerde pop en rock van de jaren ’80. De grunge waar we het over hebben is als het ware een mengeling tussen punk en heavy metal en wordt getypeerd door een gitaargeluid met veel distortion, feedback en een ‘smerig’ (‘fuzzy’) geluid. Teksten en melodielijnen bij de Grunge zijn vaak droevig en depressief, wat volgens zeggen ironisch bedoeld was. Grote namen waren uiteraard Nirvana en Pearl Jam.

Een andere stroming was de Britpop, welke juist geïnspireerd werd door de Engelse muziek uit de jaren ’60 en ’70. Deze stroming zette zich juist weer af tegen de uit Amerika afkomstige Grunge bands. Bands als Oasis, Blur en Supergrass waren grote namen in de jaren ’90.

Beide stromingen consolideerden enigszins gedurende de jaren ’90 en resulteerde in bands als Greenday, Radiohead, The Verve, Beck, Foo Fighters, Nickelback en Alenis Morissette.

De gitaar heeft duidelijk een hoofdrol in zowel de Grunge, Britpop of alles wat daar uit voort is gekomen. Echter wat betreft het gitaarspel hebben deze stromingen niet garant gestaan voor veel revolutionaire gitaristen of gitaar-technieken. Maar de vraag is of dat ook nog kon na de jaren ’80. De muziek richt zich veel meer op akkoorden en is voor een beginnend gitarist veel toegankelijker dan al het gitaargeweld uit de jaren ’80.